Varanger – het schiereiland aan het einde van Europa – Jan Smit
Wanneer er meer dan 3500 km op de teller van ons camperbusje staan zijn we er eindelijk; het Varangerfjord. Een plek waar ik in het drukke Nederland vaak aan denk. Het Varanger schiereiland bevindt zich aan het einde van Noorwegen waar het grenst aan Rusland en de Barentszzee. Een desolaat landschap wat vooral bestaat uit toendra en ruige kusten. Het gebied ligt dermate noordelijk dat de zon in de periode half mei tot eind juli niet ondergaat. Na vier dagen rijden parkeren we de auto met het zicht op de woeste Barentszzee… het genieten is begonnen.
Ruige kusten
Er is een aantal dingen wat het Varangerfjord zo uniek maakt. De kustlijn is er daar één van. Gelaagde rotsen toornen boven de zee uit. Het lijken bijna reusachtige krokodillenstaarten die vanaf de toendra richting de zee lopen. De meeste rotsen zijn zwart, maar op een aantal plaatsen kijken we met verbazing naar de kleurenpracht van de stenen. Iets wat je in dit rauwe landschap niet zou verwachten. Wanneer de zon laag staat komen de kleuren nog beter naar voren, en daarom draaien we het ritme om. We proberen zoveel mogelijk ’s nachts te fotograferen en overdag te slapen.
Toendra
De klimaatzone gaat hier over van het boreale naar het arctische. Zo kent ook de flora en fauna een overgang van typische boreale soorten naar typische soorten eigen aan de toendra. Heel bijzonder is dat de toendra hier tot op zeeniveau doorloopt. De toendra is een heerlijke plek, je kunt er werkelijk uren lopen zonder ook maar iemand tegen te komen. Wel groepen rendieren en ook veel broedvogels die hier in Nederland overwinteren zoals de paarse strandloper, steenloper, strandleeuwerik etc. Wat in eerste instantie wellicht lijkt op een monotoon landschap blijkt van dichtbij een gebied met een grote variëteit aan planten, dieren en meertjes.
Geschiedenis
De Noordelijke ligging zorgt ook voor een aantal interessante verhalen. Tussen het puntje van het schiereiland ligt nog 600 kilometer Barentszzee voordat de eerste toppen van Spitsbergen zichtbaar worden. Toch is het in vroeger tijden een keer een ijsbeer gelukt om op een ijsschots het plaatsje Ekkerøy op Varanger te bereiken. Hij heeft daar echter niet lang van kunnen genieten. Al snel werd de sterk vermagerde beer om het leven gebracht door vissersmannen die visnetten aan het controleren waren.
Ook is de Varanger bekend door een aantal poolreizigers. Vardø verwierf internationale bekendheid toen Fridjof Nansen in 1893 met zijn boot ‘de Fram’ richting de Noordpool voer. Maar ook de poolreiziger Amundsen vertrok vanuit Vadsø per Zeppelin naar de noordpool. De landingsmast is nog steeds in dit plaatsje te bewonderen.
Weg naar het einde van Europa
De weg van Vardø naar Hamningberg, de Hamningbergvegen brengt ons naar “het einde van Europa” Deze weg slingert een 30 km door een arctisch ‘maanlandschap’ langs de Barentszzee. Onderweg heb je een stukje geen bereik met je mobiele telefoon.
De kust is er ruig, soms zeer ruig en adembenemend mooi. De rotskust scherp, zwart maar even verderop weer prachtig van kleur. Tussen de rotsen soms een zandstrandje, waar rendieren wat verkoeling zoeken. De weg is alleen open in de zomer. In de winter, na de eerste sneeuwval wordt de weg gesloten en gaat pas meestal eind mei weer open. In het dorp zelf is geen permanente bewoning meer. In 1900 woonden er nog 250 mensen. Het dorp is nog in authentieke staat en geeft een goede indruk van Noorse vissersdorpen van voor de oorlog.
Benieuwd naar beelden van dit gebied? Bekijk dan ons portfolio.
Bekijk ook onze video met beelden van dit bijzondere gebied
Of ga mee op reis en ervaar dit gebied zelf.
