Sneeuw! – Jan Vermeer
Het is weer zo ver, de winter lijkt vroeg in te vallen dit jaar en ik ben direct weer van slag. Slecht slapen, slechte concentratie en wat vooral overheerst is die onvoorstelbare honger naar wit. Vreemd eigenlijk dat iets kleurloos zo’n invloed kan hebben op de gemoedstoestand van een fotograaf. Waar die adoratie vandaan komt is mij allang duidelijk geworden.
In de vele interviews wordt steevast gevraagd waarom ik mij zo aangetrokken voel tot koude gebieden. Hoewel ik dat probeer te ontkrachten door snel te zeggen dat ik Afrika – om maar iets te noemen – geweldig vind en me er ook totaal in kan verliezen, blijft dat wit toch steeds knagen.
Natuurlijk is een echte winter zeldzaam en daardoor bijzonder. Dat is een van de belangrijkste redenen dat we sneeuw zo mooi vinden. Ik bedenk me wel eens hoe het is om ieder jaar een strenge Scandinavische winter mee te maken en of die adoratie dan ook overeind blijft. Geen idee, waarschijnlijk treedt er gewenning op en sla je weleens een dagje over om naar buiten te gaan. Thuis, in het oosten van het land waar winters vaker voorkomen dan in het westen, is een sneeuwdek toch een bijzonder fenomeen en iedere vlok telt voor twee. Een maagdelijke witte deken werkt toch ook vooral rustgevend omdat het licht reflecteert. Een lelijk bedrijvenpark wordt op een bepaalde manier met een sneeuwlaag eroverheen acceptabel omdat het veel lelijkheid bedekt.
De zeldzame echt winterse dagen worden ook altijd massaal aangegrepen om naar buiten te gaan. Een miniem hellinkje is plotseling the place to be voor sleeënde kids. Schaatsers helpen elkaar op het ijs weer op de schaats en zijn ineens de meest voorbeeldige en verdraagzame individuen geworden. Kortom, sneeuw en ijs zorgt er voor dat we verdraagzaam met elkaar omgaan. Vrolijkheid en samen plezier maken wordt met hoofdletters geschreven. Ondertussen verliest de fotograaf zich geheel in die koude en wondere witte wereld. Ik sta vooraan en geniet me te pletter met de camera in de aanslag!
