Zen

Een prachtige herinnering aan Ladakh in 1994. Gewoon 25 diarolletjes mee in een loden zak voor een reis naar India en Nepal, vanuit het idee dat we (mijn vrouw en ik) wel eens voor altijd weg konden blijven uit Nederland (we waren nog jong). De rolletjes gingen met Nederlandse reizigers mee terug naar Nederland, waar mijn ouders ze lieten ontwikkelen. Geen idee of er een foto gelukt was, maar het was in ieder geval overzichtelijk als we weer naar huis zouden gaan. Geen 2000 foto’s per week, maar maximaal 900 dia’s voor 2 maanden. Misschien dat daarom de waardering voor deze foto ook wel zo groot is gebleven.
Maar goed, in het noorden van India kochten we kaartjes voor een reguliere lijnbus van Manali in het laaggebergte naar Leh in het hooggebergte van de Himalaya, met halverwege de 2-daagse rit een overnachting. De prachtige busrit bracht ons hoger en hoger tot dat we aan het eind van de eerste dag boven de 3000 meter stopten en iedereen een tentje aangewezen kreeg. Het zuurstofgebrek maakte dat we ons met flinke hoofdpijn opmaakten voor de nacht. Ook wij wisten dat je lager moest slapen dan je was geëindigd, maar vermoeidheid en een compleet lethargische situatie maakten dat we gedwee ons tentje ingingen om te slapen. Na een vreselijke nacht stapten we de volgende ochtend weer in de bus om vervolgens te ontdekken dat zo’n 300 meter vanaf onze slaapplaats de weg daalde naar een prachtige lagergelegen vallei met een kampeerterrein. O.k. we waren dus opgelicht (niet voor het laatst in India) en men had campingkosten uitgespaard ten koste van de reizigers. Ook de onvergetelijke rit naar de hoofdstad Leh in Ladakh via verschillende bergpassen zoals Tanglangla (5300 meter) vergeten we nooit meer. Met name omdat de smalle en slechte weg langs enorme afgronden ging en de locals in de bus spontaan hogere machten begonnen aan te roepen. Het programma ‘Gevaarlijkste wegen van de wereld’ bestond nog niet, maar had hier een goed startpunt kunnen hebben.

Uiteindelijk belandden we in Ladakh en reden we doodop Leh in. Hier zouden we een tijdje blijven hangen om met name de stilte te ervaren. We bezochten verschillende kloosters en nog steeds horen we de rustgevende mantra’s van de monniken en bewonderen we hun gastvrijheid.
Het moment van deze foto kan ik ook nu nog exact voelen en dat maakt hem waardevol voor mij. Het was ons verdiende zen-moment na alle vermoeienissen. De rust bij het klooster boven de plaats Leh, praten met twee monniken, het turen naar de oneindige bergen van de Himalaya, bakkie thee erbij, verrekijker, meer heb je eigenlijk niet nodig. Nou vooruit, een camera dan.