De foto en het verhaal: Theo Bosboom

We hebben onze collega’s de vraag voorgelegd: welke (eigen) foto betekent heel veel voor je en waarom? De komende tijd hopen we van ieder van ons dat persoonlijke verhaal met je te delen. Gewoon om jou en onszelf door deze zware tijd heen te helpen. Dit keer het verhaal van Theo.

©Theo Bosboom

Zeeslakken in habitat

Fotografen hebben de neiging om foto’s waar ze hard voor hebben gewerkt hoger te waarderen dan foto’s die je bij wijze van spreken even in het voorbij gaan uit het autoraampje neemt. Het is zeer de vraag is of dat terecht is. Het publiek weet immers niet hoeveel bloed, zweet en tranen er in het maken van de foto zijn gaan zitten en kijkt alleen of het beeld aanspreekt of niet, meestal binnen een genadeloze fractie van een seconde. Toch werkt het ook voor mij zo. En voor deze foto heb ik héél hard gewerkt!

Het begon eigenlijk al een jaar of twee voordat ik de foto gemaakt heb. Ik was net bezig met mijn Shaped by the sea fotoproject en kwam langs de Atlantische kust van Europa op verschillende plekken de schelpen tegen die je ook op deze foto ziet. Later leerde ik dat het zeeslakken zijn, of nog meer precies: schaalhoorns. Het leuke vond ik dat deze beestjes vaak op zeer fotogenieke plekken zitten, op fraai gekleurde rotsen in de intergetijdenzone, dus vlak langs de vloedrand.

Op dat moment was er ook net een nieuwe lens uitgekomen, de Venus 15 mm macro groothoek van Laowa. Normaal gesproken ben ik niet zo bezig met apparatuur, maar deze lens bood de unieke mogelijkheid om een klein onderwerp levensgroot in beeld te brengen, terwijl je toch ook de omgeving laat zien. Al snel werd het me uit reviews duidelijk dat het een lastige lens was om mee te werken, alles handmatig instellen en bij een zuchtje wind of minieme beweging van je onderwerp was alles onscherp (je zit er immers bovenop). Maar bij zeeslakken leek mij dit alles geen enkel probleem! Dus ik begon te dromen over een spectaculaire foto met de zeeslakken prominent in beeld en op de achtergrond een prachtig strand met spectaculaire rotsen en kliffen. En uiteraard genomen in fraai licht, bij zonsopgang of -ondergang.

En toen begon de grote zoektocht. Ik had de foto al min of meer in mijn hoofd, ik moest ‘alleen’ nog even een geschikte locatie vinden. Maar dat bleek nog niet zo eenvoudig. Plekken met indrukwekkende kliffen die op het eerste gezicht zeer geschikt leken, verschrompelden door de 15mm lens tot onspectaculaire proporties. Dit betekende dat de kliffen zich bij voorkeur dicht bij de zeeslakken moesten bevinden. Daarnaast is het langs de vloedlijn soms lastig zoeken, omdat er continu golven aanspoelen en je ook nog een beetje op je veiligheid moet passen. Op de echt droge plekken zitten geen zeeslakken, zo simpel is het. Ten slotte moet het ook allemaal niet te rommelig zijn, want met zo’n 15 mm komt alles in beeld, ook de minder fraaie stukken landschap.

Na eerdere pogingen in Asturië en in Schotland, kwam ik tijdens een trip naar de westkust van Portugal dan eindelijk de perfecte locatie tegen. Een lastig te bereiken strand, met een steile afdaling over een ongemarkeerd smal paadje. Eén verkeerde afslag en je stond zo aan de (onbeveiligde) rand van een afgrond. Opletten dus! Maar eenmaal beneden was het smullen, wat een fraaie ruige plek! En vol met zeeslakken. 3 ochtenden achter elkaar stond ik voor dag en dauw op, reed naar het strand en daalde in het donker voorzichtig af met mijn fotospullen. Snel lopen naar de gekozen plek en aan de slag. Uiteindelijk viel op de 3e dag alles mooi samen, een rustige bijna wolkeloze lucht en genoeg tijd voordat het hoge water weer kwam opzetten. En die tijd had ik nodig, want ik heb zowel HDR als focus stacking gebruikt voor de foto. Ik wilde graag alles van voor tot achter scherp en had daarom 7 verschillende scherpstelpunten nodig. Met de macroslede die ik meehad, ging dat prima. En daarnaast heb ik door de flinke contrasten ook bij iedere foto een belichtingstrapje van 3 gemaakt. Om de zeeslakken nog een klein beetje extra licht te geven, heb ik er ook nog een klein zaklampje (gedempt door een zakdoek) bijgehouden.

Hiermee was het werk aan de foto nog niet voorbij, want daarnaast moest ik nog de HDR en focus stack technieken toepassen in Lightroom en Photoshop. Normaal gesproken ben ik met maximaal 5 minuten wel klaar met de bewerking van een foto, maar hier gingen toch wel enkele uurtjes in zitten, ook door de vele handmatige correcties die nodig waren.

Zoveel moeite voor één foto, was dat het nu allemaal waard? Voor mij wel! Het geeft altijd veel bevrediging als je een moeilijke foto kunt maken die je al een hele tijd in je hoofd hebt. Bovendien was een dergelijke foto nog niet eerder gemaakt, wat voor mij altijd een extra stimulans vormt in deze tijden ‘waarin alles al gefotografeerd is’ (volgens sommigen). Dat de foto later een prijs heeft gewonnen in de prestigieuze Wildlife Photographer of the Year fotowedstrijd en in het Natural History Museum en allerlei andere musea over de hele wereld heeft gehangen, vormt natuurlijk een leuke bonus, evenals het feit dat de foto vaak als print verkocht is en veel gepubliceerd. Maar het gaat me vooral om het ‘als-een-kind-zo-blije-gevoel’, want dat is onbetaalbaar en heb je als professioneel fotograaf af en toe nodig!