De foto en het verhaal: Jan Smit

We hebben onze collega’s de vraag voorgelegd: welke (eigen) foto betekent heel veel voor je en waarom? De komende tijd hopen we van ieder van ons dat persoonlijke verhaal met je te delen. Gewoon om jou en onszelf door deze zware tijd heen te helpen. Dit keer het verhaal van Jan Smit.

©Jan Smit

Dancing on Ice

Het is maart 2008 als Mart en ik afreizen naar Zweden om daar de balts van de wilde zwaan mee te kunnen maken en hopelijk ook te kunnen fotograferen. De beelden hadden we thuis al in ons hoofd gezet. Die sierlijke witte zwaan met zijn gele snavel en zwarte poten in de witte sneeuw. Na een reis van een paar dagen kwamen we op de plek aan en parkeerden ons busje in de buurt van de baltsplaats. Dit busje was ons onderkomen voor het verblijf daar.
Het zag er niet echt fraai uit. Het was te warm voor de tijd van het jaar waardoor de ondergrond niet uit sneeuw maar uit modder bestond. De zwanen waren er gelukkig wel. We vermaakten ons de eerste dagen met het maken van vliegbeelden. Na een paar dagen keerden onze kansen. Het werd koud, echt koud. De thermometer gaf ’s nachts -25 °C aan. Het was niet meer warm te krijgen in ons busje. De koelkast was de warmste plek met 6 graden boven nul, maar mopperen deden we niet. Sneeuw kwam er ook, heel veel sneeuw. Dit is wat we voor ogen hadden. Vliegbeelden van wilde zwanen in een sneeuwstorm waardoor alleen de gele snavel en de zwarte poten nog zichtbaar waren. Het was alsof de koude omstandigheden het baltsgedrag van de zwanen activeerde. Een prachtig moment was dit baltsende zwanenpaar. En het mooie is: zwanen blijven elkaar trouw tot de dood hen scheidt.
Toevallig of niet, deze foto is gemaakt op 25 maart maar dan in 2008.